Akşam olunca , güneş adeta denize dökülür. Köz parçası gibi ışıl ışıl parlar bir yamacın ardında. Beyaz dan hafif sarıya, zaman ilerledikçe kızıla dönmeye başlayınca günün tüm yorgunluğu da onunla birlikte batmaya başlar. Gökyüzü bir an da kızıla bürünür. İzlemeye doyum olmayan bir güzellik bırakıp gider ardında..

İşte o zaman birden bire bir sessizlik sarar etrafı. Biraz hüzün biraz keder gibi.. Hatıralar anılar hep böyle zamanlar da aklımıza gelir. Farkında olmadan bize bunları unutmayın der gibi anlatır güneş..

Şairler de işte bu zamanlar da yazarlar şiirlerini de.. Hani adına, "İlham" geldi dendiği anlardır işte..

Güneş kızıla boyanmış tüm ihtişamı ile batarken içindekilerini döker belki de kim bilir. Biz onu güneş battı sanırız
Oysa o gün boyu yaşadığı her ne varsa beraberinde alıp götürür. Bazen bir ağacın yapraklarına çarpar, bazen bir kayığın üstüne, bazen de tek başına onu izleyen yalnız bir insanın yüzüne, batana kadar kim bilir neler geçer akıllar dan neler...

Gün batımı o muhteşem anları bize yaşatırken insanın aklına tabi ki ustaların kaleme aldığı dizeler gelir. İşte onlardan biri ;

Şairin de dediği gibi,

Her şey birdenbire oldu.
Birdenbire vurdu gün ışığı yere;
Gökyüzü birdenbire oldu;
Mavi birdenbire.
Her şey birdenbire oldu;
Birdenbire tütmeye başladı duman topraktan;
Filiz birdenbire oldu, tomurcuk birdenbire.
Yemiş birdenbire oldu.

Birdenbire,
Birdenbire;
Her şey birdenbire oldu.
Kız birdenbire, oğlan birdenbire;
Yollar, kırlar, kediler, insanlar...
Aşk birdenbire oldu,
Sevinç birdenbire.

Orhan Veli Kanık